Vernieuwende aanpak in de Zorg
Vanuit het ministerie VWS wordt op dit moment veel geïnvesteerd in de Zorg met als uiteindelijke doel een betere kwaliteit van de dienstverlening tegen lagere kosten. De premisse achter deze investering is dat de Zorg-organisaties (gemiddeld genomen) nauwelijks in staat zijn deze vernieuwing zelf vorm te geven.
Hoe kan dat nu terwijl er toch gepassioneerde mensen en competente bestuurders werken? Waarom ervaren we veranderingen binnen de Zorg nu als “taai”? Zonder alles te generaliseren wil ik de schijnwerper op een belangrijk aspect zetten: in mijn ogen zijn veel organisaties de verbinding kwijt tussen de dagelijkse worsteling om op tijd de juiste zorg te kunnen verlenen en de strategische noodzaak van verbetering, vernieuwing & bezuininging. We lopen nu 9 maanden rond bij Sint Jacob in Haarlem en komen alleen maar gepassioneerde mensen tegen die allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben: “ik wil trots zijn op mijn werk en ik wil zonder voorbehoud mijn dierbaren onder de hoede van mijn collega’s geven”. Ik denk dat dat bijna overal zal gelden, juist in een sector als de Zorg zal daar het probleem niet liggen! Waar het wringt is is dat de dagelijks leefwereld volstrekt anders is dan het strategische perspectief, en beide werelden hebben gelijk. De ‘taaiheid’ zit in de verbinding die gelegd moet worden: waar helpen strategische vernieuwingen het hier en nu een stap verder?
Uit de praktijk: Mariet komt om 07:00 op haar werk, een instelling voor ouderen. Met een handvol collega’s moeten alle bewoners, liefst op een tijdstip dat het hun het beste uitkomt, uit bed gehaald, gewassen en aangekleed worden. Normaal lukt dat net maar vandaag blijken er twee collega’s ziek, en leerlingen en activiteitenbegeleiders mogen veel handelingen niet verrichten, dus moet er aangepakt worden. Mevrouw Jansen wil graag een praatje maar moet ze erg genoeg afraffelen ze….ze moet weer verder. Om half 11 is iedereen uit bed en klaar voor het ontbijt. Tijdens haar eerste kopje koffie leest Mariet in de krant dat men klaagt over de kwaliteit van de zorg, schande dat ouderen tot 10 uur in bed moeten blijven liggen. Pfff denkt ze, ze zouden eens moeten komen kijken. ’s Middags moet ze naar een bijeenkomst voor een nieuw Zorgleefplan, ze heeft geen zin! Laten ze maar meer mensen aannemen zodat we gewoon normaal ons werk kunnen doen zodat we aandacht aan onze bewoners kunnen besteden.
Leidinggevenden en adviseurs moeten er dus voor zorgen dat Mariet denkt: kijk dat gaat me helpen! Dan hebben we een begin.