Interactieve communicatie

“Interactieve communicatie is een pleonasme.” Deze weken word ik – terecht – met enige regelmaat gewezen op deze stijlfout in mijn plannen m.b.t. de marketing – en communicatiefunctie binnen de organisatie waar ik op dit moment werk. Ik reageer dan meteen door te zeggen dat ik die fout bewust maak. Klinkt natuurlijk als een goedkoop excuus, maar ‘t is echt zo. Dit pleonasme is nog keihard nodig.

In de Volkskrant van zaterdag 18 dec laat Rijkman Groenink (ex ABN-Amro) in de prachtige serie ‘De stijl van de leider’ het volgende optekenen: “(…) Je geeft natuurlijk wel leiding;  je zet accenten, je analyseert de mogelijkheden, je neemt besluiten en communiceert die besluiten, en je strategie, met behulp van alle moderne media.” Hij bedoelt: ‘We delen de besluiten mede.’ In veel gevallen kan dat geen kwaad. Duidelijkheid voor alles. Maar het type leider dat Rijkman Groenink was, is niet gewend echt de dialoog aan te gaan. Te luisteren, te delen en reacties terug te geven. Interactief te communiceren, zeg maar. Op dit moment loopt bij mijn opdrachtgever een serie ‘luisterbijeenkomsten’. Gelegenheden waar bestuur en MT luisteren naar wat  – in dit geval – docenten te zeggen hebben. Een prima voorbereiding op vervolgbijeenkomsten waar je als leiders laat horen waar je naar geluisterd hebt. En wat je daar wel of niet mee gaat doen.